Bittersweet

Pierwszy raz nie należał do najprzyjemniejszych i wyraźnie odbiegał od tego, co mogłam sobie wyobrażać. Jednak drugi raz i kolejne, były już jak marzenie. Dołożywszy do tego kijki, w 7-milowych butach wprost płynie się po rozgrzanych palącym słońcem polach, łąkach, lasach (czy także i górach, przekonamy się wkrótce).

Bez zaskoczenia przyjęłam komentarze ludzkości na temat kijków trekingowych. Niektórzy bowiem osobnicy z populacji zamieszkującej moje miasto, mają skłonność do werbalnego ustosunkowywania się, do tego co widzą. Dzieje się to z nie do końca znanych mi przyczyn, ale każdorazowe joggingowanie główną arterią tej pięknej mieściny ubarwiane jest tekstami typu „Gdzie się pani tak spieszy?” tudzież „Może panią podwieść?’”. Z kijkami nie mogło być inaczej, może tylko z ciut większą pomysłowością i nie do końca udanym błyskiem domniemanego humoru.jkl
gh

* * *

Wczoraj na natrafiłam na artykuł, niezbyt przychylnie wypowiadający się o ryanair, którymi to liniami będę miała (nie?)przyjemność szybować już wkrótce. Sprawa ma się podobno tak, że załoga jest bliska omdlenia z wyczerpania, piloci nie mają map, bagaże permanentnie się gubią, samoloty spóźniają lub są przekładane, a skarg i zażaleń się nie przyjmuje.

Niechże i nie serwują mi na pokładzie kawioru z szampanem, mogę też lecieć w ścisku godnym autobusu linii 94 w godzinach szczytu a także przymknę oko na ewentualne wypadające śrubki z skrzydła samolotu, ale po prostu rozdziera moje serce wizja, że mój planowany skrupulatnie od miesięcy, logistycznie przemyślany, poddany wieloaspektowej analizie, skonsultowany z znanymi i mniej znanymi (ale za to znającymi się na rzeczy) autorytetami, precyzyjnie zważony i raz jeszcze poddany gruntownej selekcji, przetestowany w pocie czoła, piękny, niemal profesjonalny, wygodny, a co najważniejsze, jak powietrze i nogi potrzebny na Camino, sprzęt zostanie zagubiony na zawsze.

Dobrze, że artykuły na tym portalu z natury rzeczy są przejaskrawione i dla efektu pisane w konwencji „biało-czarnej”. Bo jeśli nie, to niech lepiej modli się właściciel linii, bo zemsta moja będzie perfidna a łaska mimo błagań nie nadejdzie! Jak trafi taki do mnie na fotel, podejdę do niego powoli i z złowrogim spojrzeniem, wywijając największymi dostępnymi na rynku kleszczami, obleczona w specjalnie do tego celu przeznaczony fartuch obficie zbrukany krwawą posoką, po czym włączę wiertarkę turbinową na najwyższe obroty i pozwolę mej ofierze wsłuchać się w przeszywającą do kości melodię z stomatologicznego koszmaru. Następnie prysnę na koszulę od Bossa wytrawiaczem i dmuchnę dmuchawką w gałkę oczną (a może i w ucho)! Na koniec, upojona słodyczą tak okrutnej zemsty prychnę sarkastycznym śmiechem, wyćwiczonym do perfekcji przez lata oczekiwania na godzinę zemsty. Oj tak ;)
jkl
* * *

nv

Są takie zwycięstwa, których osiągnięcie wymaga dokładne tyle, ile wynosi granica możliwości. Są one gorzkie w smaku, sprawiają, że czuje się, jak idiota, który ponosi niewiarygodny trud dla czegoś bezwartościowego. Jednak gorzki smak mija, a liczy się tylko to, że tym razem się nie poległo.

b Złocisty to był dzień...

bn

...Błękitne zadumanie

Antybiedronkowe skrzydełka