ReminiScENcja

Sny to nieco tandetny temat do opowiadania i zagajania, prawie w randze rozmów o pogodzie, ale ja bardzo lubię słuchać czyichś snów, bo sny mówią o człowieku niejedno (choć niekoniecznie ma to związek z tajemną wiedzą rodem z senników). Lubię też sny opowiadać, bo to (poza swoim stereotypowym ładunkiem kiczu à la nastolatka śniąca o swym księciu bajki) celebrowanie tajemnicy swojego umysłu i tego, co się zwie podświadomością.

U mnie sny zazwyczaj to klasyczne reminiscencje (naturalnie w krzywym zwierciadle) zdarzeń przeszłych, projekcja lęków i obaw przyszłych lub niezwykle przyjemne senne urzeczywistnienie pragnień. Wszystko to oczywiście potraktowane z pasją blenderem.

W filmie The Talented Mr. Ripley* Dickie Greenleaf, grany przez cudownookiego Jude’a Law (przeczącego dogmatowi, że podobają mi się wyłącznie bruneci :) mówi, że każdy posiada jeden talent. Pan Ripley posiadał trzy, i kiepsko z ich powodu kończy. Chryzostom Cherlawy, poczciwy opryszek z genialnej książki Niziurskiego, to „dziecię siedmiorga talentów”, obdarzone hojnie przez naturę talentem mimicznym, pedagogicznym, choreograficznym, geologicznym, astrofizycznym, osmotycznym (zapewne też w pakiecie z osmotycznym jest talent konfabulacyjny:P) i kieszonkowym (wybitnym, oj, wybitnym). Ja zaś nieskromnie twierdzę, że talentów posiadam również co najmniej jeden i czerpię z nich zazwyczaj profity, tak jak z moich paru sennych tricków (choć to akurat nieszczególny talent, bo jakieś senne machlojki każdy ma). Potrafię wybudzić się, gdy sen przybiera niepożądane tory lub też, gdy czuję, że się budzę, lub też wręcz całkowicie otrzeźwiałam z wymarzonego snu, mogę znowu zasnąć i śnić dokładnie taki scenariusz, na jaki mam ochotę (coś jak świadomy sen, ale nigdy się tego nie uczyłam).

Dzisiaj śniło mi się, że umarłam, ale po śmierci było dokładnie jak w wierszu "Inaczej wyobrażałem sobie śmierć (...)" - „wszystko czuję/widzę wszystko/pozostając na prawach trupa/bez możliwości jęku/drgnienia/poruszenia się”. Niekoniecznie przyjemna sprawa. Obrazująca albo to, ze tego dnia sobie rozmyślałam o zjawisku, jakim jest śmierć lub też (co bardziej prawdopodobne), że tak się objawił strach przed śmiercią, a wcześniejsze rozważania były jedynie ośrodkiem krystalizacji. Skończyło się to szybko autosugestywnym wybudzeniem.

Tego dnia zastanawiałam się nad strachem przed śmiercią. Może to głupie, ale najbardziej boję się fizycznego bólu (przynajmniej w sferze świadomej). Oprócz lęku przed chwilami upływającymi między (powiedzmy) przerwaniem ciągłości tętnicy udowej lub połknięciem jakiejś trucizny a śmiercią, jest też lęk o to, co po tak zwanej śmierci nadejdzie. Myślę sobie, że teoretycznie nie powinien się bać śmierci ktoś, kto żył dobrze i wierzy głęboko w to, co wiara chrześcijańska przyjmuje na temat życia po śmierci. Ergo, jak głęboko wierzymy wyznaczać powinno to, jak bardzo boimy się śmierci. Często się zdarza, że z wiekiem lub w obliczu rychłego zejścia z tego świata zwiększa się czas, jaki człowiek przeznacza na modlitwę i sprawy religijne. Wiara staje się potrzebna, by okiełznać ten lęk.

Kiedyś myślałam, że wiara jest ucieczką ludzi słabych. Teraz myślę, że trzeba być silnym by wierzyć. Kwestionowanie jest wpisane w naturę człowieka, a wierząc, trzeba przyznać przed sobą, ze istnieje coś niewytłumaczalnego, co tłumaczy niewytłumaczalne i czyni wszystko sensownym i celowym. Jakkolwiek dziwnie to brzmi, o to mi właśnie chodziło.

jkjk

jkklj

Buszując(y) w zbożu

"Green eyes

You're the one that I wanted to fiiiiind

And anyone who tried to deny you

Must be out of their miiiiiiiind" :)

gf

* "Utalentowany pan Ripley" to bardzo dobry film, polecam jesli kto nie widział.